BEKIJK HIER DE UITSLAGEN VAN 18 OKTOBER 2014
Bekijk HIER alle uitslagen van de voorbije jaren.
BEDANKT!
BEKIJK HIER DE FOTO’S EN HET FILMPJE VAN 18 OKTOBER 2014
https://plus.google.com/u/1/photos/110862531951972768843/albums/6073874199958003537 (Luk Dombrecht)
https://plus.google.com/u/1/photos/110862531951972768843/albums/6074148687913915953 (Luk Dombrecht)
https://plus.google.com/u/1/photos/110862531951972768843/albums/6074149894443119153 (Luk Dombrecht)
https://plus.google.com/u/1/photos/110862531951972768843/albums/6074258519752696401 (Luk Dombrecht)
https://plus.google.com/u/1/photos/110862531951972768843/albums/6073796429464610913 (Luc Dombrecht)
https://plus.google.com/photos/115361977916011641110/albums/6079354266305919009 (Juan Vandenweghe)
http://www.youtube.com/watch?v=zjr0HFyRmzc&feature=youtu.be (Timothy Desramault)
Foto’s 1 – 700 m (Emmy Nuytten)
Foto’s 2 – 1400 m (Emmy Nuytten)
Foto’s 3 – 5 km (Emmy Nuytten)
Foto’s 4 – 10 mijl (Emmy Nuytten)
aandenken 2013:
Thema Käthe Kollwitz Vredesloop 2014:
“Peter Kollwitz had zich, als gewone jongen laten mobiliseren, hoewel hij té jong was om soldaat te mogen zijn. Maar zijn vrienden waren reeds op weg naar Parijs. Zijn moeder, Käthe Kollwitz, wist dat hij geen man was voor de oorlog. En toch was hij gegaan. Tijdens de mars naar Diksmuide sprak hij geen woord meer. Als eerste van zijn regiment sneuvelde hij in de nacht van 22 op 23 oktober, en zweeg voor immer. Nu lag hij hier op de kille klei. Dood, dromend van een jeugd die hij maar gedeeltelijk had gehad. Tot de schaar kwam. De grote schaar die zijn dromendraden doorknipte en toen ook zijn levensdraad. Nu lag hij hier in de kille klei.
“Kijk ma, ik kan zwemmen. Ik zwem in de zee.”
“Nee jongen, dat zijn mijn tranen.”
De tranen stolden en werden een beeld. Maar Peter kwam niet meer weer. Net als miljoenen anderen. Dat was vroeger, en dat is nu.
De kindertijd is een gelukkige tijd. Grootste probleem is of er wel nog een batterij in de PlayStation zit. Je hoeft aan niets te denken, behalve aan gelukkig zijn. Dat is dan misschien zo voor de meerderheid van de kinderen, voor velen is het een leugen.
Kinderen die opgroeien en niet eens weten of ze ‘s avonds gegeten zouden hebben. Kinderen die hun speelgoed beperkt zien tot de keien op straat. Kinderen die in kampen opgroeien. Kampen die weinig meer dan open gevangenissen zijn. Daar geboren en daar wellicht zouden sterven. En als ze ouder worden bovendien muren willen slopen. Als ze samen met hun oudere broers en zussen op straat komen, dan durven ze wel eens een vuistgrote kei tegen een Israëlische pantserwagen gooien. Van veel te ver want die soldaten schieten met scherp.
Het kan nog wreder: niet alleen kunnen de soldaten schieten, maar je ook meenemen. Ze stoppen je diep weg en dagen worden hier jaren. De rest van de kinderen van de wereld legt zijn hoofd op de schouder van pa en ma. Vele Palestijnse kinderen hebben zo geen schouder. Ze hebben, of misschien ook niet, een steen naar een pantserwagen gegooid. Daar zouden ze tientallen jaren voor in kleine cellen zitten. Die kinderen willen wij met onze Vredesloop een beetje een schouder geven.”
Meer informatie: klik hier
Het boek “Olympiërs in Flanders Fields” werpt een blik op alle Olympische sporters die gevochten hebben of begraven liggen in de Westhoek.
Auteurs Herwig Reynaert en Bart Vangrysperre selecteerden zestien Olympische atleten. “We vonden zestien sporters die hebben meegedaan op de Olympische spelen van 1908 in London en 1912 in Stockholm die hier tijdens de Eerste Wereldoorlog hebben gevochten of zijn begraven. Daar zitten ook Duitsers bij, want we wilden geen verhaal van winnaars en verliezers”, aldus Reynaert en Vangrysperre.
Meer informatie: klik hier
http://catalogus.uitgeverij.vandenbroele.be/fondscatalogus/635.aspx?pageID=20050609124856Z